قلب تنها

می روم خسته و افسرده و زار سوی منزلگه ویرانه خویش

به خدا می برم از شهر شما دل شوریده و دیوانه خویش

می برم تا که در آن نقطه دور شستشویش دهم از رنگ گناه

شستشویش دهم از لکه عشق زین همه خواهش بیجا و تباه

می برم تا ز تو دورش سازم ز تو ای جلوه امید محال

می برم زنده بگورش سازم تا از این پس نکند ياد وصال

ناله می لرزد ، می رقصد اشک آه بگذار که بگریزم من

از تو ای چشمه جوشان گناه شاید آن به که بپرهیزم من

بخدا غنچه شادی بودم دست عشق آمد و از شاخم چید

شعله آه شدم صد افسوس که لبم باز بر آن لب نرسید

عاقبت بند سفر پایم بست می روم خنده به لب ‚ خوینن دل

می روم از دل من دست بدار ای امید عبث بی حاصل